مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
ای چشم عرشیان به زمین جای پـای تو گــردون بـه زیــر ســایـۀ قــد رسـای تو در آن زمان که حرف زمان و مکان نبود آغــوش لامکــان بـه یـقیـن بـود جای تو قرآن دهد نشان که بود روز و شب مدام ذکـر خـــدا و کـار مــلایـک، ثــنـای تـو آغــوش جــان گـشـوده اجابت در آسمان از دسـت داده صبـر، بـه شــوق لقای تو تنها نه مهر و مه، نه سماوات، نه زمین گـشـتـنـد انـبـیـا هــمـه خـلـق از برای تو تو بـحـر بـی نهـایـت حــقـی و هـم چنان بــی انـتـهـاسـت رحـمـت بـی انـتهـای تو هر بـرگ لالـه را بـه ثـنـایت قصیده ای هـر بـلـبـلـی بـه بــاغ، قـصـیده سرای تو موسی ز هوش رفته به طور از تکلمت ریــزد مـسـیـح از نـفــس دلـــربــای تــو حـبـل مـتـیـن عـالــم خـلقت شود به حشر آرنــد اگــر به دست، نــخـی از ردای تو بــاشــد گــل مــقـــدس آدم بـــدان جــلال یک جرعه زآب جو، کفی از خاک پای تو خیـل ملک که خلقتش از حاصـل تـو بود قصدش زسجده، سجده به آب و گل تو بود تــوحیــد از کــلام لـطـیـفــت، روایـتــی قرآن خود از صحیفۀ حُسنت، حـکـایـتی محشر شود بهشت و جهنم، ریاض گــل بگـشایــد ار بــلال تـو چـشـم عـنـایــتـی روزی که انـبـیـا به صف حشر بگـذرند جز رایت تو بر ســرشان نیست رایـتـی گر نخل هـا قـلـم شود و بـرگ ها کـتاب نَــبـوَد کتــاب مـنـقـبـتـت را نــهــایــتــی جز طلعت منـیـر تو و عـتـرت تو نیست در عــالــم وجــود، چـــراغ هـــدایــتــی در حـشـر نـیـسـت راه نـجـاتـی برایشان حتـی ز انـبـیــا نـکــنـی گـر حـمـایــتــی در حشر، خلق را به شفاعت نیاز نیست آیـد اگــر ز چــشـم بــلالـت کــنــایــتــی جان جهان به پاش بریزم، اگـر کم است خـواند هـر آنکـه از تـو بـرایـم روایـتـی بیش از پـیـمـبـران؛ ستـم آمد به حضرتت لبـخـنـدهـا زدی و نکــردی شـکــایــتـی در مصحف جــمــال تو کــردیـم سیـرها جــز آیــه هــای نــور نــدیــدیــم آیــتــی ســوگـنــد می خــورم که ندارم؛ نـداشتم غـیـر از ولایـت تـو و آلــت، ولایـــتــی یک قطره زآب جوت به صد یم نمی‌دهم یک تــار مـوت را بـه دو عالم نمـی‌دهم نـام احـد کـه نـام خــداونـد ســرمـد است میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است آدم کـه گـشـت توبـه او نـزد حـق قـبـول از فیـض «یا حـمـیـدُ بحق محمـد» است بـا دیـــدن جــمـال تـو خــوبــان دهـر را در دل امیـد بـاغ جــنـان داشتن بـد است دست تو ظرف رحمت بی انتهای هـوست هرچه خدا به خلق ببخشد، از این یـد است مقصود باغ و لاله و حور و قـصور نیست اهـل بهشت را سـر کوی تو مقـصد است پیش از هبـوط آدم و حـوا بـه خـط نــور دسـت خــدا نـوشت: محـمّـد مــؤیـد است ذکـر خـدا و ذکـر مـلـک تـا قـیــام حـشر پـیـوستــه بر شمـا صلـوات مـجـدد است بـر سـر در بـهـشـت و جهنـم نـوشته اند بغض تو نار و مهر تو خُـلـد مُخلّد است تـفـسـیــر یـک حـدیـث ز مـیــم دهـان تو بالله نـیـاز مـن به هـزاران مُـجــلّـد است گـفـتـم بــه بــزم قـرب الهـی قــدم نــهــم دیدم که نغمـۀ صلواتت خــوش آمد است ای چــهــرۀ بــلال تــو بــاغ بـهـشت من این میثم، این تو؛ آن همه افعال زشت من |